Doorgeefluik
Zo voel ik me laatste tijd nogal vaak: twee boezemvrienden schieten niet zo goed meer met elkaar op en dan zit ik er soms (nogal vaak) tussen. De één vraagt me iets over de ander, de ander polst me over de één, het lijkt soms een vicieuze cirkel. Ik wil geen kant kiezen, ik kan het niet, want ze hebben allebei wel ergens gelijk. Waarom volwassen mensen soms zo kinderachtig kunnen doen, ik snap het (nog altijd) niet. Praat dat toch gewoon uit, denk ik bij mezelf en ik zucht nog eens.
